دیشب خودم را ناگهان درخواب  دیدم

در بستر تنهاییم تبدار دیدم

من بودم و شب بود ویک درد نهفته

من بودم و تنهایی در خواب خفته

احساس من چون کودکی درگیر غم بود

دستان فردا در پی چشمان من  بود

بوی غریب بی کسی  همراه شب بود

همبستر مکروفریب و انزوا بود

وقتی که شب رفت و من از خوابم رمیدم

بر بسترم ردی زبوی بی کسی  احساس میشد

تعبیرشدخوابم  درون قاب  فردا

تقدیر من حیران شدن در شهر غم بود

با شهرسرد سنگ وشیشه  همسفربود